aenema

jak to jest, gdy znajdujesz kogoś wśród wielkiego tlumu, gdy godzinami opowiadasz oswajając sobie tę drgą osobę, gdy czekasz nieustannie i myślisz, gdy czarne chmury przewalaja się po niebie, a ty sluchasz smutnych dźwięków; nie wiesz, jak to jest, gdy ktoś żegna się z toba nagle, odchodzi i czujesz na sobie straszny ciężar, gdy zwijasz się z bólu i już nic nie jesteś w stanie zrozumieć. nawet najprostszych rzeczy. nawet tego, czym jest śmierć. nie wiesz, jak to wszystko może boleć. i czy cale życie nie jest wytworem twojej wasnej wyobraźni. zwariowaam. to jedyne wytumaczenie na taki stan.

"Gdzies na dnie, taki jak ty. Rozdarty, slaby, zlamany, zly. Zaszczuty w swiecie paranoi i strachu, ambicji, honoru i walki. Czuje sie odarty z uczuc, z moich mysli. Zgwalcony, mentalnie ponizony. Oszukany przez tych, którym swoje zycie oddalem i slepo ufalem. Przez wszystkich moich ludzi, których tak bardzo kochaB
em. Ich nigdy, nigdy nie bylo. Nigdy nie bylo, nigdy nie bylo. Milosci nigdy nie bylo. I ciebie nigdy nie bylo. Milosci nigdy nie bylo. Nas nie bylo. Ich nigdy nie bylo. Tu gdzie jestem juz nikogo nie ma. Tak jak kiedys powiedziales zostalem sam. Chcesz wiedziec jak jest? Tu gdzie jestem juz nikogo nie ma -

Sweet Noise

 PS.Dalej choruje na szczescie i placze, bo jest mi za dobrze. Wiecznie czarna monotonia.

Naucz mnie plywac. Chce poczuc ulge. I nie byc szczesliwa dla innych. Chowam sie. Obijam o pustke. Nie rozumie nikt tego co dzieje sie w srodku. Nie wie nikt co dzieje sie w srodku. Jak jest. O czym my mamy rozmawiac, zeby sie nie klococ? O co mam cie pytac, zeby uslyszec cokolwiek? Slowa przypominaja sie chwilami, wszystko wraca tak wyrazne, jakby zdarzylo sie przed chwila. Admin prosi o spotkanie. Chociaz 5 minut. A ja uciekam i nie chce, bo wie o mnie za duzo. A ja mykam, robie w tyl zwrot i biegne przed siebie potykajac sie o te wielkie kamienie z wyrzutow sumienia, ze jestem soba. Ze bywam soba w swoim wlasnym malym swiecie. Malym swiecie. Bredze do klawiatury, cisza rozbija mnie na atomy, na atomy, na a-to-my...Co teraz? Czekam dalej.

Oczu znow nie mam, spalam sie i ubywa mnie z ta szara smuga dymu. Otwieram okno, bo jest duszno i nie ma czym oddychac a oddychac wcale nie chce. Mysle o pustce i wszechwiedzy, o marnych rolach ludzikow wijacych sie w swoich problemach i banalach. Jak to jest? Dlaczego tak jest? Wiecznie czarna monotonia...Slowa jak sepy kraza w powietrzu i wykrzyczec ich nie mam sily. Ludzie zazdrosza mi swobody, inteligencji, wyciszenia. A ja narzekam. Na szczescie. Bo ... bo? Jaka jest dori?

Środa:

Jedziemy pod tesco. Zabieramy się szybko stopem na autostradę. Przesiadka w dwa tiry. Lącznie czekanie zajmuje nam 10 minut. Dojeżdżamy do samych Żar. Dralujemy kilometr przez miasto, uginam się pod ciężarem domu, w którym spac maja 4 osoby. Dochodzimy na miejsce. Siadamy przy telefonach, poznajemy pierwszych natrętnych znajomych. Wyglądają jak dresy. Dostaję plakat z króliczkiem. Zamiast ćpać...Myślę o B. Wieczorem drę plakat w namiocie. Rozkladam domek sama, dziewczyny nie mają sily się ruszyć. Kolejni znajomi, którzy już mają dobrą zabawę. 22:00. Roman: kolego, zaopiekuj sie dori, bo jej sie nudzi. Siadam z nimi, slucham glupich polowicznych zdań, jestem zmęczona, idę pod namiot, 18letni pseudopsycholog dręczy mnie tekstami typu: wiem dużo, rozumiem cię bez slów. Uciekam. Mysle. Boje sie jutrzejszego dnia.

Przed polnoca pojawiaja sie kolejni sasiedzi. Probuje zasnac na kolanach chlopaka-znikad. Potem spedzam bezsenna noc w jego ramionach we wlasnym namiocie. Reszta spi. Ja kontempluje cisze i linki na dachu. Zasypiam ok 7 rano.

Czwartek:

Wszystko mnie boli. Ide sie umyc. Jest duszno, goraco. Potem pol dnia pada. Nudzi nam sie. Odliczam godziny do przyjazdu B. Roman uswiadamia mnie, ze dzisiaj z Wroclawia pociag nie jedzie godzine ale piec. Looz. Czekam. Pod scena. O 4 mykamy obie znowu do namiotu. Za chwile sms. Ide, witam sie i snuje miedzy jego kumplami. Zamieniamy pare slow. Mysle. Nie przestaje.

Piatek.

2 godziny snu. Odliczam je na palcach. Nie jestem zmeczona. Calodzienny posilek to kromka suchego chleba. Nie mam sil. Chwila z B. Poszedl. Wiem, ze nie wroci. Nastepne 3 dni czekam jak pies pod namiotem. Na chemika.

Sobota:

Roman wkorwia sie na mnie. Nigdzie sie nie ruszam. "Ryje sobie banie B". Jej slowa. Chowam sie do namiotu i placze cicho. Potem idziemy pod scene. Szwedamy sie troche tu i tam. Nudy. Ale nie jest zle. Gdyby nie jedno.

Niedziela:

budzimy sie rano, bardzo wczesnie, szybka decyzja o wczesniejszym powrocie do domu. Omijami miasto szerokim lukiem, idziemy od razu na stopa. Czekamy pó godziny w sumie. Mamy szczescie w tych pielgrzymkach. Znowu Tesco. Dom. Brat wyjezdza na 2 tygodnie. Budzi mnie, zegna sie. Zostaje sama.

Poniedzialek:

Pojawia sie B. Wrocil juz do domu. Nie umiem sie zloscic. U znajomych czuje nutke zawodu, ze jednak po Żarach potrafimy sie oboje dogadac. W nocy B zegna sie slowami:"przepraszam..widzialas mnie chociaz..zapamietaj..zapal czasem świeczke.." Rycze jak nigdy, zwijam sie na fotelu, na lozku, nie mam sil, mam lzy nie wiem skad, wciaz nowe. Potem popelniam blad, gdy pojawia sie znowu.

Wtorek:

O, wtorek juz dzisiaj. Budzi mnie przed poludniem tato. Nie moge sie jak zwykle ruszyc na lozku. Boli mnie kregoslup. Dori, idz do lekarza. Nie. Nigdy.

Dzien mija w dzwiekach Lifehouse - Storm. Pozostalosc po wczorajszych wariacjach. Nie mam oczu. Pale masakrycznie duzo. Czuje na sobie wielki ciezar szczesliwej dziewczyny. Chowam sie.